Goed en slecht nieuws ;-)
Voor de mensen die naar ons Parallel Event Mijn Verleden hadden willen komen kijken: helaas, jullie zijn te laat: de tentoonstelling liep tot eind juli. Jullie hebben deze prachtige zaal gemist… ;-).
Maar voor de mensen die mijn reeks St.-Barbara’s hadden willen zien, heb ik goed nieuws: ze hangen al op een andere locatie tot eind september. :-)
Een paar oud-mijnwerkers van het Mijndepot hadden onze tentoonstelling bezocht op een moment dat ik er niet was. Toen ik onlangs Manifesta bezocht en hun bezoek aanhaalde was de spontane reactie: "Die Barbara’s moeten hier hangen, daar hangen die niet goed, hier moeten die hangen." 
Ik vond dat op zich al een reuze compliment, maar ze bleken het nog te menen ook. Mijn St.-Barbara’s hoorden thuis in de Mijn, bij de andere St.-Barbara’s die ze nu tentoonstellen, niet in die school.
Nu hangen ze er dus, te blinken aan de muur van het Mijndepot in de koolmijn van Waterschei :-).
Moest ge gaan kijken: drink er iets, ’t is goed volk .
Het plan was de tentoonstelling opbouwen, maar er was nog iemand de trap naar de zaal aan het betegelen…
Gisteren het ophangsysteem te zien gekregen: helemaal anders dan verwacht. Er komen geen haken in mijn daarvoor voorziene gaten van 6mm. Extra dag volledig nodig om dat op te vangen. Uiteindelijk kwam mijn ‘verfmengkunst’ goed van pas.
Eind februari wist ik pas met zekerheid dat het project goedgekeurd was. Dat gaf me 3 maanden de tijd. Als je weet dat klei, als die uitgerold is tot platen, minstens 3 weken langzaam moet drogen om niet krom te trekken, dat het bakken een paar dagen in beslag neemt, dat alles 2 keer gebakken moet worden, én dat je op voorhand best de nodige proeven maakt om op basis van die uitslagen je werk verder te ontwikkelen, is dat niets, 3 maanden. 
Toch wel een gepaste uitroep, dacht ik zo, gezien het onderwerp 
. Ik had het zwaar onderschat, de tijd die ging kruipen in het maken van mijn wijwatervaten, maar hier is ze dan toch, de laatste van de reeks. Enfin, toch een stukje van de achterkant. De voorkanten blijven voorlopig geheim, maar de titel is bij deze wel al onthuld 
Nu liggen ze allemaal langzaam te drogen in mijn atelier, tussen kranten en plastiek. Het lijkt eigenlijk eerder op een bezetting als ik het zo bekijk.
.
.
.