Toch wel een gepaste uitroep, dacht ik zo, gezien het onderwerp . Ik had het zwaar onderschat, de tijd die ging kruipen in het maken van mijn wijwatervaten, maar hier is ze dan toch, de laatste van de reeks. Enfin, toch een stukje van de achterkant. De voorkanten blijven voorlopig geheim, maar de titel is bij deze wel al onthuld : “St-Barbara’s relief”, oftewel “St-Barbara’s opluchting” in het Nederlands.
Nu liggen ze allemaal langzaam te drogen in mijn atelier, tussen kranten en plastiek. Het lijkt eigenlijk eerder op een bezetting als ik het zo bekijk.
Over een 3-tal weken mogen ze de oven in. En dan moet ik ze nog allemaal glazuren… .
Hoe juist, dat ben ik nu aan het uitproberen op andere stukken die ik voor dit doel gemaakt heb. Er gaat dus nog heel wat water naar de zee vloeien voor die reeks op de tentoonstelling hangt. En er gaan nog heel wat zweetdruppels van mijn voorhoofd vallen .