Art Event
Oeps, helemaal vergeten: dit weekend is het weer Art Event, de kunstbeurs in Antwerpen waar voor 1 keer niet de gallerijhouders, maar de kunstenaars zélf in de standen zitten.
Als je nu in de auto springt kan je nog gaan… en waarom je dat zou doen, wel, daar kan je verschillende redenen voor hebben, maar als je denkt “omdat de kunstenaars er zelf zitten”, wel, dan ga ik eens hééééél hard lachen. Of je moet de uitzondering op de regel zijn natuurlijk, en ergens verwacht ik dat natuurlijk ook wel van mensen die mijn blog lezen :-)
Ik heb de vorige 2 jaren zelf op deze beurs gezeten, daardoor kan ik met enige zekerheid zeggen dat mensen er niét naartoe gaan om met de kunstenaars zelf kennis te maken. Sterker nog, mensen hebben schrik van de kunstenaars. Al deed ik nog zo mijn best om niét naar de mensen te kijken, al zat ik nog zo ijverig met mijn hoofd naar beneden mijn Griekse les te leren, niemand durfde mijn stand binnen te komen om mijn schilderijen te bekijken. Mensen komen voorbijgeslenterd over de gangen, kijken terloops, zo onopvallend mogelijk, naar links en rechts en durven niet blijven stilstaan.
Deze raad komt allicht te laat voor de kunstenaars die er nu zelf staan, maar als je wil dat er iemand écht naar uw werk kijkt: VERLAAT UW STAND! Ga weg! En als je mij niet gelooft, neem de proef op de som: ga een tijdje bij uw overburen praten, zodat uw stand leeg is: ineens lopen de mensen wél binnen, gaan ze je werk wél bekijken. Raar volk, mensen…
En ja, er zijn standen waar ze wél bij blijven stilstaan: die met juwelen, of die met prullaria waarvan ze vermoeden dat er wel iets bij is dat ze kunnen betalen, zo in geval van nood, zo in geval van ‘opdringende kunstenaar’ die u iets wil aansmeren. En wat wil nu nét het geval zijn? Dat de mensen die betaalbare ‘prullaria’ maken, verkopers zijn. Dàt zijn de mensen die uw ergste nachtmerries laten uitkomen: ze spreken u aan, en niet zomaar, neen, ze willen u iets verkopen! Aaarrgghh! Maar goed dat er iets voor een paar euro bij is hè.
En de échte kunstenaar, wel, die heeft al zijn moed bijeengeschraapt om daar in het publiek te gaan zitten bij zijn werk, open en bloot, hopend op mensen die zijn werk bekijken en er iets over zeggen, hopend op een beetje interactie, hopend op een beetje erkenning… hij durft u nauwelijks aan te kijken, laat staan dat ie zou opstaan om u te komen aanspreken… dat durft ie niet.
O ironie.