Mijn favoriete nieuwe hobby van de laatste maanden, is de Limburgse heuvels verkennen. “Limburgse heuvels”?” hoor ik uw hersenen kraken tot hier, zijn daar dan heuvels? Yep! Er hebben hier vele duizenden mollen hopen steen naar boven geworpen ;-).  Ik heb het uiteraard over de terrils, oftewel de hopen steenafval van de koolmijnen. Die zijn ondertussen prachtige stukken natuur geworden, met een uitzicht om u tegen te zeggen. Veel mooier kan recyclage niet worden volgens mij.

Een van de voordelen van dat wandelen, is dat ik er niet eerst ontspannen voor moet zijn om het te kunnen, wat wel zo is als ik iets productiefs in mijn atelier wil doen. Ideaal dus, tijdens de afgelopen stresserende periode. Het is ook erg goed voor mijn rug, en die grond onder mijn voeten op de terrils… dat is een berg, maar dan ook letterlijk een BERG bruikbaar materiaal :-).

Op elke wandeling sleep ik een zakje kolen, enfin, allicht op kolen lijkend steenafval, mee naar beneden. En bij elk blinkend brokje dat ik vind ben ik zo blij als een kind. Zakken van 50 kilo zou ik meesleuren, mocht mijn rug het toelaten. We moeten nog net geen steunbalken bij plaatsen onder de vloer van mijn atelier ;-). Nee, eerlijk: ik hou mij in. Ik hou mij ERG in. Ik troost mezelf telkens met de gedachte dat ik altijd terug kan gaan om bij te halen, en tijdens het wandelen maan ik mezelf voortdurend aan om naar boven te kijken ipv naar onder. Moeilijk, als ze u geleerd hebben dat ge altijd goed moet kijken waar ge uw voeten neerzet ;-).