Museum Ludwig in Keulen opnieuw bezoeken stond al een paar jaren op mijn lijstje, dus toen ik iets hoorde over een grote Hockney tentoonstelling (David Hockney, A bigger picture), leek het mij het perfecte moment om te gaan.

Niet dat ik iets heb met Hockney. Ik zou zelfs bijna zeggen: “in tegendeel”, maar dat is dan weer net iets te sterk uitgedrukt. Het weinige werk dat ik van hem kende boeide me niet echt, maar een grote tentoonstelling van een grote naam: daar moet wat te ontdekken vallen. Ik was nieuwsgierig, maar ging opzettelijk niet op zoek naar info, kwestie van onbevooroordeeld verrast te worden, daar in Keulen.

Een verrassing was het wel ja. Als ik aan Hockney denk, zie ik spontaan een zwembad opduiken. Maar er was geen zwembad te bespeuren, zelfs geen water. De grote tentoonstelling is geen retrospectieve zoals ik verwachtte, maar toont enkel zeer kleurrijke doeken met landschappen. Veel landschappen. Erg veel landschappen. Heel erg veel landschappen. Mooi: dikwijls. Meestal. Enfin: eigenlijk wel ja. Mooi. Dat is het wel. Mooi.
Maar goed: zelden. Aardig en middelmatig liggen eerder op mijn tong. En dan draai ik die nog om. Eigenlijk wil ik gewoon zeggen: landschappen geschilderd zoals Van Gogh ze schilderde, maar dan heel erg veel slechter. Van Gogh ontdaan van de essentie. Van Gogh zonder ziel. De lichte vrolijke kermis versie met eigentijdse RGB kleurtjes, als ik even overdrijf. Met als dieptepunt: werken gemaakt op een van die iDinges die ik weiger met naam te noemen, in het groot tot heel erg groot afgedrukt op doek. Prints dus. Prints. “Hedendaagse” kunst. Zucht.

Het ergste is, dat door al die prints de tentoonstelling zo veel meer ruimte in beslag neemt dan andere tentoonstellingen, dat er grote delen van de vaste collectie voor opgeofferd werden. En we keken zo uit naar die vaste collectie! Dat was de hoofdreden van ons bezoek. Daarom gingen we 2 dagen naar Keulen, zodat we een volledige lange dag in het museum konden spenderen. Helaas. Collectie Expressionisme? Weg. Russische Avant-garde? Weg. Dada en Surrealisme? Weg. Godzijdank hebben ze de Meester zelve laten hangen, want als ook Picasso naar de kelder was verdwenen, had ik een klacht ingediend. Wegens Godslastering.

Teleurgesteld stonden we veel eerder terug in de Keulse winkelstraat dan verwacht. Dan maar schoenen kopen ;-). Maar o wat hebben we gevloekt toen ik in de late namiddag tegen dit reclamebord op botste:

We hadden dus gewoon naar een ANDER museum moeten gaan! In het Wallraf-Richartz-Museum loopt er een tentoonstelling met.. jawel, échte Van Goghs, en andere echte kunstwerken. Nog tot 30/12. Zucht. We moeten dus nog eens terug naar Keulen, dit jaar. Voorbereid deze keer.