13
sep
2009
… om druiven te plukken, ahum. Vanochtend om 7u vertrokken de mannen de bergen in, zonder mij dit jaar (ziek druiven gaan plukken lukt niet). Maar toen ik rond 9u30 opnieuw wakker werd, waren ze alweer terug. In onweersbuien kan een mens geen druiven plukken, zeker niet als de wolken ongeveer op uw hoogte hangen. Hier beneden kwam de grootste bui een paar uren later (bovenstaande foto is om 15u genomen), toen zaten we al een paar uren zonder stroom. Gelukkig was Stereï vroeg aan het eten begonnen ;-)
Het ergste hebben we nu wel gehad, het regent nog altijd maar zachtjes nu; vlak na de ergste regen had de zee een heel andere kleur:
en als het geregend heeft, komt het eten hier zomaar buiten wandelen :
En toch had ik liever op het strand een dutje gedaan… αχ, τι να κάνομαι
Iedere keer dat ik een mail of sms’je krijg van iemand van mijn familie eindigt die op dezelfde, heel goedbedoelde zin: “ge rust toch genoeg hè?” Bij deze een laatste keer voor iedereen: JA. zucht. Ik rust veel meer dan me lief is. En neen, mijn keel wil NIET beteren.
Voor niet ingewijden: ik heb ondertussen al bijna 2 maanden een keelontsteking, en de stand voor alle middelen die ik al geprobeerd heb versus de streptokokken in mijn keel, leest zoals de voetbal uitslagen van de Rode Duivels. Waarbij mijn (en de dokters) pogingen tellen voor de Rode Duivels en de streptokokken de tegenstanders zijn, wel te verstaan.
Voila, weten jullie meteen ook waarom ik zo weinig schrijf de laatste tijd. En nu ga ik nog wat van het zalige uitzicht genieten hier :)
