Fuck Ikea Hasselt
Er is ook nieuws buiten mijn atelier, letterlijk, en dat vind ik écht, maar dan ook écht niet fijn. Ik woon aan de rand van de stad. Als ik vanuit het enige venster in mijn atelier dat op ooghoogte is naar buiten kijk (iets wat ik dikwijls doe), dan kijk ik altijd naar rechts, want links, daar ligt de stad. Recht naar achter en naar rechts, daar ligt natuur. De autostrade wordt door de fijne geluidsmuur aan het oog onttrokken (enkel de vrachtwagens komen er een beetje bovenuit), en daarachter lag terug natuur, niets dan natuur. De bomen leek gewoon door te lopen van hier tot oneindig. Zalig.
Als ik ‘s avonds de rolluik van de slaapkamer naar beneden deed was alles donker. Alles, op het licht van 1 huis na. Daar wuifde ik dan even naar. Dag huis, tot morgen. In donkere winterdagen zoals nu was het ‘s morgens trouw weer op post als ik de rolluik weer open deed. Lichtpuntje in de duisternis. Een bondgenoot in de verte.
Nu denk ik iedere avond en iedere morgen bij het op- en aflaten van de rolluiken: Fucking Ikea!
De duisternis heeft het loodje moeten leggen tegen een gigantisch grote parking, badend in het gele licht, en daarin een dik groot blauw en geel gebouw, met lichtgevende letters die speciaal naar hier gericht lijken te zijn: IKEA. Fucking Ikea.
.
. 
Nooit gedacht dat ik blij zou zijn als ze me vertelden dat ik achter een muur mocht gaan leven, maar toch was dat exact wat ik was, toen ik voor het eerst hoorde dat we een muur zouden krijgen hier in Hasselt. Het geluid van de autostrade wordt ieder jaar erger en erger, bij mooi weer gebeurde het regelmatig dat we buiten wilden zitten maar van allende terug naar binnen gingen omdat het geluid niet te harden was. Niets ontspannend aan, zo in de tuin zitten roepen naar elkaar. 
, en het zou nog maar een kwestie van 1 of 2 nachten zijn en onze straat zou afgesloten zijn van de E313! Ik bereidde me al voor op een spontaan feestje op het einde van de straat, want ja dat wil ik live zien als daar de panelen geplaatst worden, en ik ben heel zeker niet de enige! De flessen Cava lagen in de koelkast, en op donderdagavond repte ik mij naar huis na de keramiekles want het uur waarop ze weer verder begonnen te bouwen was daar…
