Ok, ik overdrijf, ZO ver gaat het (gelukkig) niet. Maar mijn petje, dat gaat het wel te boven. Ik heb het over wiskunde, dames en heren. Wiskunde. En Scheikunde. Chemie. Aaaaaargh. Woorden die ik na mijn middelbaar nooit meer hoopte te horen. Ik had een grondige, maar dan ook echt hartsgrondige hekel aan het middelbaar onderwijs. Ik wilde naar de Kunstschool, maar mijn (overigens heel erg lieve) bezorgde ouders drongen er op aan dat ik eerst mijn ASO zou afronden. Zodat ik nog naar de universiteit zou kunnen, mocht ik van gedacht veranderen. In het laatste jaar humaniora hing mijn slaapkamermuur vol met papiertjes. Op ieder papiertje een getal: het aantal dagen dat ik dat middelbaar nog moest ondergaan. Iedere ochtend trok ik 1 papiertje van de muur. 1 dag minder in de hel.

De tabel van Mendeljev, die scheurde ik echt in duizenden kleine stukjes na mijn laatste Chemie examen, een bloedhekel had ik aan dat vak.
Ik hou niet van wetenschappen. Ik hou van mysterie, en van fantaseren. Ik moet niet van alles weten hoe dat werkt, ik ben liever blij verwonderd dàt iets werkt. Een googeltruc is toch ook niet plezant meer als iemand hem op voorhand verklapt heeft?

Allemaal goed en wel, tot een mens zelf acrylverf wil gaan maken(*). Dan kom je niet ver met mysterie. Van de artikels en productbeschrijvingen die ik lees, gaan mijn oren regelmatig flapperen. Chemische termen waar ik nog nooit van gehoord heb komen op mijn scherm voorbij gerold. En nu ik met bindingstesten bezig ben, komt tot mijn ontzetting ook wiskunde om de hoek loeren. Hoe geraak ik nu van een 50% oplossing naar eentje van 40%, zonder weer helemaal opnieuw te moeten beginnen? Want opnieuw beginnen, dat is weggooien, en daar hou ik niet van. Het meest logische antwoord was het uiteraard niet, als ik dat rekensommetje terug omkeerde kwam ik niet terug bij mijn begin uit. Euhm… nee, ik geraakte er niet uit.

Tot mijne euro viel. Oh wacht eens, Dee (mijn man) is toch… scheikundige van opleiding? En vertelde onlangs nog op een feestje hoe goed hij vroeger was in wiskunde? Deeeeheeeeee? Help?

Na een vermoeiende werkweek en 2 uur file rijden thuis komen, en dan zo’n vraag voor uw neus geduwd krijgen: het is geen lachtertje, met mij getrouwd zijn. Dee krabte eens in zijn haar. Het meest voor de hand liggende antwoord was het inderdaad niet. Het zou niet lukken zonder formule. Daar was hij te moe voor, maar dat zou ongetwijfeld snel op het internet te vinden zijn. Ahum. Een tijd later wist hij me vertellen dat er formules genoeg te vinden zijn om vaste stoffen te berekenen, maar ik ben met vloeistoffen bezig… daar waren ze nog vollebak over aan het discusiëren online, hoe je dat moest berekenen. Ik zei dat ik wel vanaf 0 zou beginnen telkens, geen probleem. Maar ik ben niet de enige keikop in dit huis. Als Dee wil helpen, rust hij niet voor hij geholpen heeft. Dus een tijd, en heel wat gekribbel later, klonk het: ik heb u dan maar zelf een formule geschreven, dit werkt, kijk maar:

Ik ben verdorie met superman getrouwd! Hij zegt dat dit maar een heel simpel formuleke is. Dat hij er vroeger veeeeeel ingewikkeldere maakte. Voor mij is dit toveren. Ik begrijp er niets van, maar kijk met veel bewondering naar de uitkomsten op mijn rekenmachine telkens ik zijn formule toepas.
Misschien moet ik hem voor onze 22ste huwelijksverjaardag toch maar eens zo een superhero pakje cadeau doen :-D.

* ik hou veel meer van olieverf, en maak uiteraard ook olieverf met steenkool, maar dat verhaal is voor een andere keer ;)