25aug2013
Wo(u)w!
Vorig weekend een ‘Valkenier workshop’ gevolgd samen met manlief. Prachtige vogels, interessante uitleg, echt super.
Vorig weekend een ‘Valkenier workshop’ gevolgd samen met manlief. Prachtige vogels, interessante uitleg, echt super.
Vorig weekend was het weer tijd voor het jaarlijkse Vanderlinden weekend in de Ardennen. Normaal gezien regent het. Is het koud. Wandelen we maar een paar kilometer omdat we niet kunnen picknicken met zo’n weer. En is het nadien aanschuiven aan de sauna. Jaren maken we al grappen dat wij kunnen voorspellen wanneer het gaat regenen: als het Vanderlinden weekend is.
Mirakel! Niets van dat alles dit jaar! Het was mooi weer! De zon scheen! We hebben elke dag 10 km gewandeld, en bergen beklommen en weer afgedaald tot mijn tong op mijn schoenen hing. En spierpijn, spierpijn!
Maar het was weer geweldig plezant, en gezellig, en lekker. Vooral de chocomousse :)
Gisteren voor de laatste keer op oog-controle geweest bij mijn geliefde professor. 17 jaar is het al geleden, die eerste keer dat ik hem zag. Ik maar met 1 oog weliswaar.
Het was 2 weken voor ik zou trouwen, en het zag er niet goed uit. Ik zag niets meer uit mijn linkeroog. Mijn vorige oogarts had me 2 weken lang in het ziekenhuis gehouden, zei dat ik niet op huwelijksreis kon gaan, en dat het misschien maar beter was als ik die bruiloft zelf ook zou uitstellen. Voor de professor was dat allemaal geen probleem. "Waar ga je naar toe, de Dominicaanse? Hoe warm wordt het daar, 40° misschien. Dat is toch niet warm, dat is geen probleem."
Die dag redde hij mijn oog (na 2 weken kon ik de krantenkoppen terug lezen!), mijn huwelijksreis, en mijn bruiloft. Hij werd mijn held. Hij verdreef de olifant in mijn oog, én zijn staartje.
Latere aanvallen werden nooit meer zo erg als die eerste, omdat de professor er altijd was om dat te voorkomen. 17 jaar lang wist ik dat alles in orde kwam van het moment dat ik hem zag. Mijn held :-).
Het virus in mijn oog heeft in een perscommuniqué laten weten er ook mee te zullen stoppen, nu zijn enige waardige tegenstrever op pensioen gaat. "Het was een eer om tegen de professor te mogen strijden. De gevechten waren lang, en niet altijd even eerlijk langs mijn kant. Maar hij zette onvermoeibaar alle beschikbare middelen in, waardoor ik uiteindelijk steeds weer het onderspit moest delven. Nu is het tijd om mij te concentreren op andere dingen. An haar neus, bijvoorbeeld."
Tja, het virus blijft gemeen, natuurlijk ;-).
Dankjewel professor. Het ga je goed.
