BLOG

Angst

Ik moest hier al lang eens iets nieuws schrijven (iedereen blijft maar naar mijn schoenen staren ;-) maar dit is niet bepaald wat ik in gedachten had.

Ik denk dat het woensdag was toen ik ineens opmerkte dat mijn oog wat rood zag. Donderdagavond begon mijn oog een beetje pijn te doen. Niet de zware steken achteraan in mijn oog waarvan ik ondertussen weet dat het ‘niks’ is, het andere gevoel. Vrijdag dacht ik ‘ik neem geen risico’s’ en ben ik begonnen met 6x per dag het flesje BVDU voor noodgevallen uit mijn koelkast te halen.  Zaterdagavond was ik er zo zeker van dat het weer prijs is dat ik al de nodige liters zoutwater verspild heb.

De symptomen zijn moeilijk te omschrijven, maar ik doe een poging: een lichte constante pijn aan de voorkant van mijn oog, een licht schurend gevoel en tegelijk het gevoel dat dat oog verdoofd is. Dat gevoel gaat niet weg, maar wordt ook niet erger: ofwel omdat het enkel een gevoel is, ofwel omdat ik onmiddellijk de behandeling gestart ben. Wie zal het zeggen? Professor Maudgal uiteraard, morgenvroeg. Want morgenvroeg zit ik weer in Leuven in het ziekenhuis, en zal ik het weten.

Ondertussen bekijk ik mijn oog nu 10 keer per dag aandachtig in de spiegel: die ongelijkheid daar van mijn hoornvlies, rechts van mijn litteken, was dat er al?? Ik kom er niet uit. Ik denk wel 10 kleine blaasjes te zien, maar misschien is die ongelijkheid er nog van vorige keren. En die tranen in mijn ogen maken het zicht ook niet echt beter. En doet het licht nu écht pijn in mijn linkeroog, of beeld ik mij dat maar in? Het is zeker niet zo erg dat ik mijn donkere zonnebril moet opzetten, maar normaal lijkt het mij niet. Langs de andere kant lijkt de reactiesnelheid van mijn pupil nog normaal, als ik zo boven de badkamerspiegel het licht aan- en uitknip.

En waarom? Ik doe zo mijn best om niet ziek te worden, omdat dat het risico op een nieuwe oogontsteking verhoogt. En ik ben niet ziek! Als Dee ziek is was ik mijn handen wel 30 keer per dag. En eet ik nog een pak meer groenten en fruit dan anders, en zorg ik ervoor dat ik me absoluut niet vermoei, en slaap ik nog meer uren dan anders om zeker mijn weerstand zo hoog mogelijk te houden. Als ik toch eens ziek word is mijn grootste bekommernis altijd mijn oog. Niet de ziekte zelf, dat oog. Als dat maar niet opnieuw begint. Als ik maar niet alweer meer littekens krijg, waardoor ik nog minder ga zien dan nu.

Morgen. Morgen weet ik of de wereld weer op mijne kop gevallen is. Tot dan is er enkel angst. En een klein beetje hoop dat ik me vergis.

An Vanderlinden background image